Κυριακή 31 Μαρτίου 2013
“Μιλάω αδιάκοπα” είπε ο Μάρκο
Πόλο, όμως ο ακροατής συγκρατεί μόνο τα λόγια που περιμένει. Άλλη είναι η
περιγραφή του κόσμου που το καλοπροαίρετο αυτί σου ακούει με προσοχή, άλλη
εκείνη που θα κάνει το γύρο των λιμενεργατών και των γονδολιέρηδων στο δρόμο
έξω από το σπίτι μου την ημέρα της επιστροφής μου, άλλη ακόμα εκείνη που ίσως
υπαγορεύσω στα γεράματα μου, αν με πιάσουν αιχμάλωτο Γενοβέζοι πειρατές και με
ρίξουν στη φυλακή στο ίδιο κελί με ένα συγγραφέα περιπετειών.
Δεν είναι η φωνή που υπαγορεύει
την ιστορία. Είναι το αυτί.
Ίταλο Καλβίνο
Ίταλο Καλβίνο
Σάββατο 30 Μαρτίου 2013
ΑΦΙΕΡΩΣΗ
Για τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν
Για το σπίτι που χτίστηκε
Για τα παιδιά που μεγάλωσαν
Για τα πλοία που άραξαν
Για τη μάχη που κερδήθηκε
Για τον άσωτο που επέστρεψε
Για όλα που τέλειωσαν χωρίς ελπίδα
πια.
Μανόλης Αναγνωστάκης
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013
Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013
Η σάρκα μου πάντα πονάει στα χτυπήματα ...
...πάντοτε χαίρεται στα χάδια
...Ακόμα τίποτα δεν έμαθε.
Τίτος Πατρίκιος
...πάντοτε χαίρεται στα χάδια
...Ακόμα τίποτα δεν έμαθε.
Τίτος Πατρίκιος
Οι μάρτυρες της ζωής μου
Χάνονται ένας ένας
Για τόσα ασήμαντα ή και σπουδαία που έζησα
Μένω μονάχα εγώ να μαρτυρήσω
Και τώρα ποιος να με πιστέψει
Πως λέω την αλήθεια…
Πίσω από την πλάτη μου στέκεται
ακοίμητος και με ελέγχει
Των πρώτων χρόνων μου…ο εαυτός
Τίτος Πατρίκιος
Τρίτη 26 Μαρτίου 2013
Φιλοσοφικά ερωτήματα. . .
Το παλιό ερώτημα:
Υπάρχει ζωή έξω από τη γη;
Το νέο ερώτημα:
Υπάρχει ζωή έξω από το ευρώ;
Απόψεις. . .
Είναι
αριστερό να υπερασπίζεσαι έναν φορολογικό παράδεισο; Είναι αριστερό να
υπερασπίζεσαι τη διάσωση τραπεζών με χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων;
Είναι αριστερό να διαψεύδεις τον ίδιο τον εαυτό σου, όταν για ακριβώς αυτό
κατηγορούσες τις επιλογές που ακολουθήθηκαν σε άλλες χώρες; Είναι αριστερό να
υπερασπίζεσαι την ασφάλεια του παρκαρισμένου, αδιαφανούς, διεθνούς χρήματος που
γνωρίζεις ότι ακόμα κι αν δεν προέρχεται από εγκληματικές δραστηριότητες
προέρχεται από εκμετάλλευση της υπεραξίας της εργασίας, χωρίς να έχει αποδώσει
στις κοινωνίες, από τις οποίες προέρχεται το αναλογούν μέρισμα; Είναι αριστερό
να υπερασπίζεσαι αυτού του είδους την ανάπτυξη μιας χώρας, ως σχεδόν
αποκλειστικώς παρόχου, δηλαδή υπηρεσιών στην ασφαλή διαφύλαξη μαύρου χρήματος;
Είναι αριστερό να κλείνεις τα μάτια σε αυτήν την πραγματικότητα, αναζητώντας
άλλοθι σε παραδείγματα άλλων χωρών που ασφαλώς κάνουν το ίδιο, τα οποία όμως
έχεις καταγγείλει στο παρελθόν για να τα επικαλείσαι τώρα, που θέλεις να
αθωώσεις τον δικό σου παράδεισο, αποσιωπώντας επιπλέον ότι οι χώρες αυτές δεν
ζήτησαν να σώσουν τις τράπεζές τους οι ευρωπαίοι μισθωτοί;
Είναι
αριστερό να υπερασπίζεσαι τη φαλκίδευση του πλούτου μιας χώρας για γενεές,
προκειμένου να γλιτώσει από τη φορολόγηση το αδιαφανούς προέλευσης χρήμα
μεγαλοκαταθετών;
Είναι
αριστερό να υποστηρίζεις τη χρησιμοποίηση των αποθεματικών των Ασφαλιστικών
Ταμείων, τις τωρινές και μελλοντικές συντάξεις δηλαδή, προ του κινδύνου να
μειωθούν τα σχεδόν ανεξέλεγκτα παρκαρισμένα κεφάλαια Ρώσων ολιγαρχών;
Είναι
αριστερό να ξεχνάς αυτά που κατήγγελλες και είχες δίκιο, όταν στη δική σου χώρα
οι κυβερνήσεις εξανέμιζαν επί χρόνια τις περιουσίες των Ταμείων για να έχουν
καταντήσει τώρα ετοιμόρροπα;
Είναι
αριστερό να προεξοφλείς τα κέρδη που θα έχουν τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου
από τον ορυκτό πλούτο του τόπου τους και να τους τα στερείς για να μη θίξεις
τους σκοτεινούς μεγαλοκεφαλαιούχους;
Είναι
αριστερό να επικροτείς τον υπέρμετρο πολιτικό και οικονομικό ρόλο της εκκλησίας
σε μια χώρα;
Είναι
αριστερό να κλείνεις τα μάτια στην προοπτική να υποθηκευτεί το μέλλον ενός
τόπου στα σχέδια μιας υπερδύναμης, και εσύ να έχεις να καταγγείλεις μόνο τον
κίνδυνο για τις καταθέσεις των υπηκόων της υπερδύναμης;
Είναι
αριστερό να υπερασπίζεσαι το απαραβίαστο των, σε μεγάλο βαθμό, ύποπτων
καταθέσεων ενός φορολογικού παραδείσου, που είναι συνδεδεμένος με πολλά
σκάνδαλα της δικής σου χώρας, όταν έχεις δώσει μάχες για να έρθουν στο φως
λίστες καταθετών σε τράπεζες άλλων χωρών και έχεις χειροκροτήσει τους
Βαξεβάνηδες που τις έχουν δημοσιεύσει;
Και,
τελικά, είναι αριστερό να εμποδίζεις τους καπιταλιστές να βγάλουν μόνοι τους τα
μάτια τους όταν θέλουν να ρίξουν στην πυρά το Ιερό Δισκοπότηρο του
Καπιταλισμού, δηλαδή την Τραπεζική Πίστη, όταν ο αγώνας της αριστεράς φύσει και
θέσει θα έπρεπε να είναι απέναντι; Με το μέρος, δηλαδή, μόνον των μικρών
καταθετών και όχι των τραπεζών;
Του Ανδρέα Πετρουλάκη, www.protagon.gr, 22/3/2013
Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013
Είχαμε φαγωθεί μέσα μας χωρίς να το πάρουμε είδηση. Εκείνη η λουξ τουαλέτα με τον ιππόκαμπο στα πλακάκια οικόσημο, μια πάπια και γύρω παπάκια, κύκνους και παραδείσια ψάρια, νιπτήρα, λεκάνη, μπανιέρα, μπιντές, παραμπιντές, όλα απαστράπτοντα, είχανε παίξει το ρόλο τους ύπουλα, σκάψανε μέσα βαθιά μας τερμίτες, όπως το σαράκι το ξύλο, και τώρα νιώθαμε κούφιοι.
Θυμάμαι όταν ήρθα από την επαρχία για πρώτη φορά στην Αθήνα και νοίκιασα ένα δωμάτιο χωρίς καμπινέ. Υπήρχε βέβαια ένας πρόχειρος καμπινές στην αυλή, αλλά έπρεπε να κατέβεις μια κατασκότεινη ξύλινη σκάλα που έτριζε και σήκωνε τον κόσμο στο πόδι. Ένα βράδυ που έβρεχε και μ' έπιασε κόψιμο, τα 'κανα σε μια εφημερίδα, κι αφού τα πακετάρισα ωραία, ως και κορδελάκι με φιόγκο τους έβαλα, πηγαίνοντας πρωί πρωί στη δουλειά, τ' άφησα στη μέση του δρόμου. Θα θυμόσαστε βέβαια πόσα τέτοια πακέτα συναντούσατε τότε στους δρόμους. Μερικοί τα κλοτσούσαν για να μαντέψουν το περιεχόμενο. Λέγεται πως κάποιος το πήγε στην αστυνομία χωρίς να τ' ανοίξει και ζήταγε εύρετρα. Ε, ένα τέτοιο πακέτο έφτιαξα κάποτε κι εγώ, κι ακόμη τώρα που το θυμάμαι μετά τόσα χρόνια μου έρχονται γέλια.
Εκείνο τον καιρό ήμουν ένας κεφάτος άνθρωπος με λίγες ανάγκες. Ξυριζόμουν μόνο δυο φορές τη βδομάδα, όποτε είχα ραντεβού στο βουναλάκι με μια κοπέλα, που όλο βιαζόταν να γυρίσει στο σπίτι. Όλο σκαστή ήταν κι είχε αυστηρό αδερφό, νοοτροπία σισιλιάνου. Την παντρεύτηκα κι εγώ. Τι να έκανα; Παρά να τρώει μπερντάχι κάθε φορά που αργούσε. Άλλωστε, αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου, έτσι τουλάχιστον λέγεται. Πάντως, μ' αυτά και μ' αυτά, βρέθηκα μ' όλα τα κουμπιά μου γερά, είναι κι αυτό ένα όφελος, είναι κι αυτό μια ασφάλεια. Τι σιδερωμένα πουκάμισα τον πρώτο καιρό, τι καθαρές αλλαξές, γυαλισμένα παπούτσια, στο καντίνι που λένε.
Είχε και δικό της σπιτάκι, ένα μόνο δωμάτιο, αλλά μεγάλη αυλή, και σιγά σιγά με τις οικονομίες μας, χτίσαμε κουζίνα κι άλλα δωμάτια. Γενικά προοδέψαμε. Πήραμε ψυγείο, πλυντήριο κι η ζωή γινόταν όλο και πιο άνετη.
Μόνο στον καμπινέ καθυστερήσαμε. Στο βάθος της αυλής μέσα σε μια παραγκούλα ήταν μια τούρκικη λεκάνη που με ανάγκαζε κάθε πρωί να κάθομαι στο κότσι, αν κι αυτό ήταν μια καλή άσκηση όπως δε συνήθιζα να κάνω γυμναστική. Στην παραγκούλα υπήρχε κι ένα τενεκεδένιο βρυσάκι που το γέμιζα κάθε πρωί και πλενόμουν. Μπάνιο στη σκάφη. Το Σαββατόβραδο άρχιζε η περιπέτεια. Μ' έχωνε η γυναίκα στη σκάφη κι έτριβε μέχρι γδάρσιμο. Ας είναι.
Συνέχιζα να προοδεύω. Βοηθός λογιστού ακόμα ξεχρέωνα την κρεβατοκάμαρα, βαρύ έπιπλο με κομοδινάκια κι απάνω αμπαζούρ, σιέλ στο δικό μου, ροζ στης κυράς. Έπειτα έγινα κανονικός λογιστής, τότε που πήραμε κι εκείνο το οικοπεδάκι με δόσεις. Φυτέψαμε μάλιστα και δυο τρία δέντρα που πήγαινα στις αρχές, μετά από επιμονή της γυναίκας μου, κάθε Κυριακή και τα πότιζα. Κατόπιν ξεράθηκαν κι αυτά, πολλές οι δουλειές, αρχιλογιστής πια, γερός ο μιστός και σε λίγα χρόνια ήταν το σπίτι κομπλέ, πλην τουαλέτας. Έμενε σαν επιστέγασμα μιας προσπάθειας είκοσι χρόνων.
"Κάποτε θα 'ρθει και της τουαλέτας η ώρα", έλεγα στη γυναίκα μου που με γκρίνιαζε πάντα, παραπονιόταν πως έρχεται κανένας επισκέπτης, θέλει να πάει προς νερού του και πέφτουν τα μούτρα της. Κι άλλωστε, τι ήταν πια ο καμπινές εδώ που φτάσαμε; Η ουρά του γαϊδάρου. Κι όπως όλα τα πράγματα που σιάχνονται μια φορά στη ζωή μας βάζομε τα δυνατά μας να γίνουν όσο πιο πολύ μερακλίδικα, έτσι και στην τουαλέτα πήρα όλα τα μέτρα μου για να σιάξω κάτι το ωραίον: Έβαλα πλακάκια πανάκριβα που σχημάτιζαν ένα παράξενο σύνολο με παραστάσεις διάφορες έτσι που να νιώθω ευχάριστα σε τούτο το χώρο, όλα τ' απαραίτητα είδη υγιεινής, φυσικά και μπιντέ.
Τ' άλλα είδη δε με πειράξανε. Κομμάτια να γίνει. Έχουν μια χρησιμότητα κι ύστερα στην ηλικία που βρισκόμαστε τώρα ας απολαύσουμε και μεις κάτι. Μόνο ο μπιντές μου την έδωσε και πήρε μπάλα και τ' άλλα. Ο μπιντές. Γιατί, όπως είμαι δυσκοίλιος και τον είχα μπροστά μου για ώρα, μου φάνηκε να με κοροϊδεύει με κείνο το μακρουλό πρόσωπό του, το 'να μάτι μπλε τ' άλλο κόκκινο, τριγωνικά πάνω στο μέτωπο και πεταμένα ίδια βατράχου, το στόμα του καταβόθρα που ρουφούσε τα πάντα με κείνο τον ξαφνικό ρόγχο τελειώνοντας το νερό, σα να μουρμούριζε: Είδες πώς σε κατάντησα; Θυμάσαι όταν πρωτόρθες από το χωριό τι λεβέντης που ήσουνα; Πώς έμπλεξες, κακομοίρη μου, έτσι, μια ζωή - ένα σπίτι; Εγώ είμαι το βραβείο μετά από είκοσι χρόνια δουλειά. Για να πλένεσαι από κάτω. Είδες που σε έφερα;
Με είχανε βάλει στο ζυγό είκοσι ολόκληρα χρόνια με τη θέλησή μου (αυτό είναι το χειρότερο), για να καταλήξω εδώ μπροστά σε μια σειρά άχρηστα πράγματα, κατά τη γνώμη μου, ή που κι αν είναι χρήσιμα, π' ανάθεμά τα, δεν αξίζουν όσο αυτή η υπόθεση που λέγεται ζωή και νιάτα. Τα καλύτερα χρόνια τα σπατάλησα σαν το μερμήγκι κουβαλώντας και σιάχνοντας αυτό το κολόσπιτο, οικοδομώντας τελικά αυτόν τον μπιντέ, είκοσι χρόνια μου κατάπιε η καταβόθρα του, κι εγώ τώρα έχω μείνει στιμμένο λεμόνι, σταφιδιασμένο πρόσωπο, για ένα μπιντέ.
Με τέτοιες σκέψεις τράβηξα το καζανάκι και μετά πήγα στο παράθυρο ν' αναπνεύσω λιγάκι, ν' ακούσω τον ήχο της πόλης. Από παντού ερχόταν ένας παράξενος θόρυβος. Δεν ήταν ο γνωστός θόρυβος απ' τ' αυτοκίνητα. Άλλου είδους αυτός: Ένα επίμονο πλατς-πλατς σκέπαζε κάθε άλλη βοή. Έστησα το αυτί και κατάλαβα. Όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής είχε μεταβληθεί σ' ένα απέραντο μπιντέ κι είχαμε καθίσει όλοι επάνω και πλενόμασταν, πλενόμασταν, πλενόμασταν, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες καζανάκια χύνοντας καταρράκτες νερού, χαιρετούσαν την πρόοδό μας.
Μάριος Χάκκας,
«Ο μπιντές» Κέδρος, Αθήνα 1978
Τρίτη 19 Μαρτίου 2013
Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013
Κυριακή 17 Μαρτίου 2013
Σάββατο 16 Μαρτίου 2013
Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013
Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013
Albert Camus -Ο μύθος του Σίσυφου
''
…Για ποιόν και για ποιο μπορώ να πω ανεπιφύλακτα: “Αυτό το ξέρω!” Την καρδιά μου μπορώ να την καταλάβω και ξέρω πως υπάρχει. Τον κόσμο, μπορώ να τον αγγίξω και ξέρω, πάλι, πως υπάρχει. Εδώ σταματάει κάθε μου γνώση, τα υπόλοιπα είναι επινοήσεις. Γιατί, αν προσπαθώ να καταλάβω τον εαυτό μου για τον οποίο είμαι σίγουρος, αν προσπαθώ να τον καθορίσω και να τον συνοψίσω, αφήνω το νερό να κυλάει μέσ’ από τα δάχτυλά μου. Μπορώ να περιγράψω μία – μία όλες τις όψεις που ξέρει να παίρνει, ακόμα κι εκείνες που του έχουν αποδώσει, τη μόρφωση, την καταγωγή, την οργή ή τις σιωπές, την αξιοπρέπεια ή μικροπρέπεια.
Αλλά δεν προσθέτουμε πρόσωπα. Ακόμα κι αυτή, η δική μου καρδιά θα μου μείνει άγνωστη για πάντα. Ανάμεσα στη βεβαιότητα που έχω για την ύπαρξή μου και στο νόημα που προσπαθώ να δώσω σ’ αυτή τη βεβαιότητα, υπάρχει ένα κενό που δε θα γεμίσει ποτέ. Ο εαυτός μου θα μου μείνει για πάντα ξένος. Στην ψυχολογία και στη λογική υπάρχουν αλήθειες αλλά λείπει η αλήθεια. Το Σωκρατικό “γνώθι σ’ αυτόν” αξίζει τόσο όσο το “έσο ενάρετος” της εξομολόγησης. Σ” αυτά βλέπουμε πως υπάρχει νοσταλγία και άγνοια. Αποτελούν άσκοπα παιχνίδια επάνω σε σπουδαία θέματα.
Μονάχα μέσα στα πλαίσια που μπορεί κανείς να τα πλησιάσει παίρνουν κάποιο νόημα. Βλέπω ακόμα τα δέντρα που ξέρω τη σύστασή τους, το νερό που δοκιμάζω τη γεύση του. Πώς ν’ αρνηθώ αυτό τον κόσμο αφού υφίσταμαι την επίδρασή του, πώς ν’ αρνηθώ το άρωμα της χλόης και των άστρων, πώς ν’ αρνηθώ τη νύχτα και τις λίγες βραδιές που χαρίζουν στην καρδιά γαλήνη; Κι όμως ολόκληρη η επιστήμη αυτής της γης δε θα με πείσει ποτέ για το ότι αυτός ο κόσμος μου ανήκει…''
O Σίσυφος είναι ο παράλογος ήρωας. Τα πάθη του είναι η ουσία του και όχι το μαρτύριό του. Το πάθος για τη ζωή, την απέχθεια προς τον θάνατο, την περιφρόνηση των «θεών» τα πλήρωσε με το αυτό το μεγάλο μαρτύριο, να δίνει όλο του το είναι σε κάτι ανώφελο.
Ο εργάτης που θέλουν να διαμορφώσουν δεν θα είναι ένας σύγχρονος Σίσυφος; Ο βράχος δεν θα είναι η πραγματικότητά του; Ο εργάτης αυτός θα είναι ένα παράλογο πρόσωπο; To ερώτημα είναι εάν θα είναι και τραγικό πρόσωπο, εάν θα έχει συνείδηση της άθλιας ύπαρξής του, της ματαιότητας της προσπάθειάς του. . . Δεν είναι δύσκολο αν βασανίζεσαι συνέχεια από μια πέτρα να γίνεις πέτρα. . . Ο βράχος να γίνει η πραγματικότητά σου. . . Θα διατηρήσει τη διαύγειά του;
''Αν όμως το παράλογο μου φαίνεται πρόδηλο, οφείλω να το διατηρήσω με μια διαυγή προσπάθεια και να δεχτώ να ζήσω βιώνοντάς το. Η εξέγερση μου, η ελευθερία, το πάθος μου θα είναι οι συνέπειες του. Η διαύγεια του πνεύματος του Σίσυφου, που θα έπρεπε να ήταν το μαρτύριο του, ολοκληρώνει ταυτόχρονα τη νίκη του.
Η δημιουργία είναι για τον Σίσυφο η καλύτερη ευκαιρία για να διατηρεί τη συνείδησή του άγρυπνη μπροστά στις λαμπρές και αλόγιστες εικόνες του κόσμου. Ο αγώνας του Σίσυφου που αγαπά τη ζωή και μισεί το θάνατο γίνεται σύμβολο της ανθρώπινης μοίρας.''
Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013
Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013
Κυκλοφόρησε το νέο (αρ. 125) τεύχος του περιοδικού Σύναξη, αφιερωμένο
σε ένα διάπυρο ζήτημα: την ανάδυση του Ναζισμού και τη στάση των Χριστιανών
απέναντί του. Με απερίφραστη αφετηριακή θέση, ότι Ναζισμός και Ευαγγέλιο είναι
μεγέθη ασύμβατα και αντιθετικά, το τεύχος προσεγγίζει διάφορες πλευρές του
ζητήματος.
Με ένα ιστορικό μελέτημα εξόχως χρήσιμο για την κατανόηση του σήμερα, ο Χάινριχ
Χόλτσε φωτίζει τη διάβρωση της χριστιανικής συνείδησης στη ναζιστική Γερμανία. Ο
Θανάσης Ν. Παπαθανασίου εντοπίζει χρόνιες αλλοιώσεις του εκκλησιαστικού
φρονήματος, οι οποίες στις μέρες μας διευκολύνουν τη διείσδυση της
εθνικοσοσιαλιστικής οπτικής σε ορισμένους εκκλησιαστικούς χώρους. Στη χιτλερική
περίοδο εστιάζει και ο Δημήτρης Μόσχος, για να δείξει πόσο εναργή και πόσο
συγκεχυμένα, κατά περίπτωση, υπήρξαν τα αντανακλαστικά των Ορθοδόξων. Ο Θάνος
Λίποβατς ερμηνεύει ψυχαναλυτικά και πολιτισμικά τον εθνικοσοσιαλισμό και τον
αντισημιτισμό. Ο Βασίλης Αργυριάδης διαβάζει τη «Μαύρη Βίβλο» της «Χρυσής
Αυγής». Η Ελένη Ταμαρέση παρουσιάζει τον τάφο του αγίου Αλεξάνδρου Σμορέλ και
άλλων Χριστιανών αντιναζιστών Γερμανών μαρτύρων. Η φωνή, τέλος, του Αλέξανδρου
Παπαδιαμάντη έρχεται ως πονεμένη μαρτυρία κατά του αντισημιτισμού.
Κυριακή 10 Μαρτίου 2013
Σάββατο 9 Μαρτίου 2013
Για το ψωμί το δίκιο την αλήθεια, ίσως και να μη φτάνει μια ζωή.
Μα τη ζωή μου την ένιωσα ζωή μες στον αγώνα, αδέλφια.
Και για να μάθω να μιλώ, όταν ο τρόμος τα στόματα βουβαίνει
Να μάθω να ανορθώνομαι, όταν θεριεύει ο θάνατος
Για να μπορώ τα ίδια τα λάθη μας να αντέχω
πόσες αδυναμίες έπρεπε να κατανικήσω,
με πόσες πρέπει κάθε στιγμή να αντιπαλεύω.
Μα τη ζωή μου την ένιωσα ζωή μες στον αγώνα, αδέλφια.
Και για να μάθω να μιλώ, όταν ο τρόμος τα στόματα βουβαίνει
Να μάθω να ανορθώνομαι, όταν θεριεύει ο θάνατος
Για να μπορώ τα ίδια τα λάθη μας να αντέχω
πόσες αδυναμίες έπρεπε να κατανικήσω,
με πόσες πρέπει κάθε στιγμή να αντιπαλεύω.
Όμως μονάχα τούτη την αδυναμία, συγχωρήστε μου,
όταν κοπάζει ο θόρυβος και μένω μοναχός με ένα μου αγαπημένο πρόσωπο
για την αγάπη του που ολόκληρος διψάω δεν μπορώ ν” αγωνιστώ.
Αν την επιδιώξω τη χάνω.
Αν τη διεκδικήσω τη σκοτώνω.
Αδέλφια μου συγχωρήστε με,
μα η αγάπη που πιο βαθιά γυρεύω,
πρέπει να μου δοθεί
μονάχη.
Τίτος Πατρίκιος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)